نشان به لذتی‌ که ثانیه‌ را مغلوب می‌کرد

شوق‌ در‌تو گریستن

انسداد ساعتها بود

تا دست‌ کوچک پیچک

به‌ اندام بودایی تو زجر دهد

مثل غلتیدن‌ یک وسوسه باز

به ‌تماشای هوس

یک زرد آب

و در آن لحظه‌ که از بوسیدن

لبهای‌ خسته تو خشک می شد

عطش شعور حیوانی من

خیسی‌ قطره ای از آب نبود

تا که در گیجی آغوش تنت

گمشده کوچک انسانیت

نه بدنبال خود خویش

به دنبال خدایت می گشت

که با ناگاه

وجدان تو بارید به چشم

که مرا غسل دهد

تا که بر سجاده ایمان لبت

تکرار کنم

که خدا

او را دوست می دارم